Wat doe je als je docent fotografie je het thema ‘Daily Life’ aanreikt en de corona-epidemie breekt uit? Iris Pronk en Kane D’Costa, derdejaars studenten aan de fotografie-opleiding van het Deltion College, zijn daar op persoonlijke wijze mee aan de slag gegaan. In de schaduw van de grote Zilveren Camera-expositie hangen hun series ‘Selfmade’ en ‘Coronaleven’. Het zijn kleine, intieme documentjes van het dagelijks leven in coronatijd. Twee jonge fotografen die met hun poten in de coronamodder staan: het resultaat mag er zijn.
Iris Pruik (2003) komt uit een groot gezin van zes kinderen. Dan wordt het wel benauwd als je tijdens de lockdown de hele dag op elkaars lip zit. Haar stiefbroer besluit dan maar een gitaar te bouwen, waarom eigenlijk niet? Alleen: hij heeft zoiets nog nooit eerder gedaan. Hij verdiept zich in de materie en trekt zich dagelijks terug op zijn werkplek in het schuurtje achter huis.
Iris: ‘Op de foto’s is te zien hoe dit proces verloopt. Hoe doet hij dat eigenlijk? Hoe zit hij erbij? Ik wilde de aparte sfeer in het schuurtje, als hij daar ’s avonds aan het werk is, in beeld brengen. De gitaar is nog steeds niet af, want mijn stiefbroer is nooit helemaal tevreden, hij is heel erg perfectionistisch.’
Wat heeft dit project jou gebracht?
‘Ik heb geleerd dat je in een tijd dat je niets kunt doen, ervoor kunt zorgen dat je dichtbij jezelf blijft en een goede serie neerzet waarvan hier nu een selectie van vijf hangt. Wat vindt de bezoeker ervan? Het is hoe dan ook heel gaaf dat mijn foto’s hier hangen.’
Kane D’Costa (2002) heeft het thema ‘Daily life’ anders ingevuld. De coronatijd is voor veel ouderen een tijd van grote eenzaamheid, zeker wanneer door corona mensen wegvallen. Dan sta je er soms helemaal alleen voor. Kane besluit na het plotseling overlijden van zijn opa een serie van zijn oma te maken. En toen kwam corona.
Kane: ‘Mijn oma is in de tachtig en slecht ter been, ze is aan huis gekluisterd. Ze was al niet zo sociaal, maar het overlijden van mijn opa en de lockdown hebben haar er niet socialer op gemaakt. Ze is erg belangrijk voor mij. Ik wil in deze serie laten zien dat ik in haar schaduw loop en met haar probeer in contact te komen. Ik kom haar kant op, maar het lukt niet echt. Daarom fotografeer ik ook haar wandelstok en haar klok, alledaagse voorwerpen.
Wat heeft het jou gedaan om deze serie van je oma te maken?
‘Het was redelijk ongemakkelijk. Oma was niet heel open over haar verdriet. Ik moest tijdens de fotosessies mezelf een beetje redden, wilde als het ware onzichtbaar zijn. Ik leg ‘haar momentje’ vast zonder dat zij de camera ziet. Je ziet haar gezicht dan ook niet.’
